दोन डोंगरांच्या मधोमध आडव्यातिडव्या पहुडलेल्या विशालकाय खडकांवरून धबाधबा कोसळत वाहणाऱ्या पाण्याच्या प्रवाहाचा अनाहत नाद. या तीरावरून त्या तीरावर जाण्यासाठी पाण्यापासून 4050 फुटांवर बांधलेला स्टील वायर ब्रिज. म्हणजे बांधकामातल्या सळयांचा वायरीसारखा उपयोग करून बांधलेला खरंतर 'टांगलेला' पूल. त्याच्या सळयांमधून खालचे कपाळमोक्षोत्सुक पाषाण दिसत असतात. थरकापत्या जिवाचा करार करून पहिलं पाऊल ब्रिजच्या चारसहा सळयांवर पडतं, झुलता पूल पायाखाली सापासारखा थरथरतो, तेव्हा ब्रह्मांड आठवतं...
...आपला पाय सळयांमधून खाली जाईल का? पुलाला हेलकावा बसून आपण डावीउजवीकडे पडलो, तर कडेच्या तारांमधून खाली पडू का? पुलाच्या मध्यावर प्रचंड हेलकावे बसतात, तिथे पूल पीळ बसून उलटा झाला तर?...
...समुद्रसपाटी सोडून उंच पहाडांत, थेट हिमालयात गेल्यावर जागोजागी हेच उद्गार मनात उमटत राहतात.
...आपल्याकडचे घाट हे ज्यांच्यापुढे 'एक्स्प्रेस वे' वाटावेत, असे अरुंद, एकमार्गी रस्ते. दरी आणि चाक यांच्यात जेमतेम सहा इंचाचं अंतर असा प्रवास इथले जिगरबाज ड्रायव्हर रोज करत असतात. खडी चढाई तुफान वेगाने चढत असतात किंवा गहिऱ्या खाईत उतरत असतात, त्यातच 'मौसम' तुटू न देता समोरच्या वाहनाला सराईतपणे जागा देत असतात...
...अशीच गत होते दरीकडेला शांत बसलेली किंवा हुंदडणारी चिल्लीपिल्ली पाहून. आपल्याकडे पहिल्या मजल्याच्या बाल्कनीतून पोर जरा जास्त डोकावलं, तर धाकधूक होते आईबापांच्या जिवाची. इथे मुलं 'दरीकिनारी गं, दरीकिनारी गं' अशी बागडत असतात...
..............
जाऊ द्या हो समुद्रसपाटीवाले. नका वाईट वाटून घेऊ.
पहाडातला कुणी जेव्हा आपल्या समुद्रसपाटीवर येतो, तेव्हा आपलं धाडस पाहून तोही असाच आश्चर्यचकित होतो.
कसलं धाडस?
...चिंबलेल्या अंगांगाने रोज रात्री झोपल्यानंतर रोज सकाळी जागं होण्याचं धाडस...
या हवेत रोज श्वास घेण्याचं धाडस!
(थर्ड आय, महाराष्ट्र टाइम्स)
No comments:
Post a Comment