सैनिक : महाराज, महाराज! शाबासकी द्या!
महाराज : काय रे! असा काय पराक्रम गाजवलात? बिहाऱ्यांची मुस्काटं फोडलीत, भय्यांना ताताथय्या करायला लावलंत की एखाद्या मुख्याध्यापकाला काळं फासलंत?
सैनिक : महाराज, आज आम्ही कॉम्प्युटर फोडले आणि आपल्याच बांधवांची तोंडं रंगवली.
महाराज : वा! पण का?
सैनिक : का म्हणजे काय महाराज, तुमचा कुणी अपमान केला की आमचं रक्त सळसळतं, हात शिवशिवतात.
महाराज : भले बहाद्दर! पण, आमचा अपमान करण्याची हिंमत कुणाची झाली?
सैनिक : ते काय ते ऑरकुट आहे ना त्याची.
महाराज : हे ऑरकुट काय आहे?
सैनिक : आता तेवढं कळलं असतं, तर सैनिक झालो असतो का? काहीतरी इंटरनेट का काहीतरी असतं, त्याच्यावरचं प्रकरण आहे. त्याच्यावर तुमची बदनामी झाली, असं आम्हाला कुणीतरी सांगितलं. आम्ही लगेच कारवाई केली.
महाराज : हो का? काय कारवाई केलीत.
सैनिक : आमच्या कल्याणमधल्या पलीकडच्याच गल्लीतल्या एका सायबर कॅफेमध्ये गेलो. तिथे मोडतोड केली. सायबर कॅफेत आलेल्या गिऱ्हाईकांना बदडून काढलं.
महाराज : अच्छा! तेच नतद्रष्ट आमची बदनामी करत होते का?
सैनिक : छे हो! त्यांची काय हिंमत. पण, ज्या कम्प्युटरवरून तुमची बदनामी होते, त्या कम्प्युटरचा वापर करत होते ना ते!
महाराज : पण, कल्याणमधले सगळे कम्प्युटर फोडून टाकलेत का तुम्ही?
सैनिक : ते कसं शक्य आहे महाराज.
महाराज : हात्तिच्या! म्हणजे काम अर्धवटच राहिलं तुमचं. आणि नुसत्या कल्याणमध्ये कशाला, सगळया महाराष्ट्रात कितीतरी ठिकाणी कम्प्युटर आहेत. त्यावर बऱ्याच ठिकाणी इंटरनेट आहे. आता लोक त्या ऑरकुटवर आमची काय बदनामी झाली आहे, ते चवीचवीनं वाचतील. ही बदनामी थांबवायची कशी?
सैनिक : एक आयडिया आहे महाराज. आपण महाराष्ट्रात कम्प्युटरबंदी करून टाकू. कुणीही नवा कम्प्युटर घ्यायचा नाही. जुने आहेत, ते आम्ही फोडूच. म्हणजे तो कम्प्युटर नको, ते इंटरनेट नको आणि ते ऑरकुट नको.
महाराज : अरे, पण या कम्प्युटरच्याच जोरावर आयटी इंडस्ट्री उभी राहिलीये आपल्या राज्यात. लाखो पोरांना कामं मिळालीयेत. चांगले पगार मिळताहेत.
सैनिक : असल्या नोकऱ्या आणि पगार काय जाळायचेत? तुमची बदनामी करणाऱ्या कम्प्युटरचं नामोनिशाण मिटवून टाकलं पाहिजे.
महाराज : अरे, पण मग ती लाखो पोरं बेकार होतील, त्याचं काय?
सैनिक : त्यांना देऊयात ना आपण रोजगार. वडापावाच्या गाडया टाकून देऊयात त्यांनाही!
(महाराष्ट्र टाइम्स)
No comments:
Post a Comment