निसर्गराजा, ऐक सांगतो....
एकतर राम कदमांचं म्युझिक टॉप, जगदीश खेबूडकरांचे शब्द टॉप, त्यात दिसणारा तरणाबांड रवींद्र महाजनी टॉप आणि रंजनासाठी तर आमच्याकडे शब्दच नाहीत...
झोपेतही आम्ही खूश झालो, त्यामुळे थोडी झोप उडाली असणार आणि मग गाण्याचे खरे शब्द कानावर आले...
शनिदेवाची कथा सांगतो...
आमच्या डोस्क्यावर कोणीतरी वाण्याकडच्या पूजा स्पेशल कळकट तेलाचा अभिषेक केल्यासारखा चेहरा झाला आमचा आणि खाडकन् जागेच झालो.
कानांनी मनाला मात्र पुढच्या गाण्यात गुंतवून टाकलं होतं. त्यामुळे झक मारत पुढचे शब्द ऐकत होतो.
ते पाहा, तुमचं मनही भिजलेलं,
कशानं, प्रेमानं प्रेमानं प्रेमानं प्रेमानं
ही खास जागा आमच्या विशेष पसंतीची, कलिजा खल्लास करून जाणारी.
या प्रेमगीताचं तुपकट भक्तिगीत करून टाकल्यानंतर या खास जागेचं या गीत-चकलीकाराने नेमकं काय केलं असेल, याची उत्सुकता होती. त्या ओळींच्या जागी 'ते शनिदेवांचं रूपही भिजलेलं' असं रूपांतर, पुढे 'कशानं' हा सवाल आणि त्यावर उत्तर 'तेलानं, तेलानं, तेलानं, तेलानं' असं आलं आणि आम्ही कोसळलोच...
प्रत्यक्षातही आम्ही शनि शिंगणापुरात थांबलेल्या भक्तवाहनातील आयाबायांच्या लोंढ्याबरोबर बाहेर फेकलो गेलो होतो आणि तोल न सावरून खरोखरचे कोसळलो होतो...
आमच्याकडून आमच्याही नकळत घडलेलं हे साष्टांग दंडवत आसपासच्या भाविकांनी फारच सिरीयसली घेतलं हो. सगळे आमच्याकडे बोट दाखवून सांगू लागले, बघा बघा, भक्ती असावी तर अशी. देवाच्या दारात पोहोचताक्षणी बाबा आडवा झाला. लोकलाजेची तमा नाही बाळगली. त्या नास्तिक बायांना काय कळणार या श्रद्धेचं मोल. आम्ही उठून उभे राहिलो, तेव्हा दोनपाच जण आमच्याही पाया पडून गेले. आमच्या रूपाने कोणता देव, कोणता साधू किंवा कदाचित साक्षात् शनिदेवच अवतरले असतील, तर काय घ्या. एक नमस्कार हाणून ठेवलेला बरा, ही भावना.
आता तुम्ही विचाराल, आमच्यासारखा नास्तिकशिरोमणी, देवधर्मनालस्तीअग्रणी बोरूबहाद्दर साक्षात शनिदेवाला साष्टांग प्रणिपात करायला कसा काय पोहोचला?
तर मंडळी, आम्ही नेहमीप्रमाणे आमच्या गुप्त कामगिरीवर होतो. आमचे असंख्य येरू पत्रकारू बांधव ओबी व्हॅना लावून, कॅमेऱ्यासमोर माइकचे बोंडूक घेऊन कंठशोष करीत शनि शिंगणापुरात होऊ घातलेल्या रणकंदनाचे लाइव्ह रिपोर्टिंग करत होते. छापील माध्यमांचे पत्रवीर विविध संघटनांच्या, देवस्थानच्या प्रतिनिधींना पकडून पकडून त्यांच्याकडून खबर काढत होते. काही मंडळी सावलीचे कोपरे पकडून आपल्याला भेटलेल्या काल्पनिक भक्त-भक्तिणींच्या, आंदोलनकर्त्या महिलांच्या प्रतिक्रिया मनानेच लिहीत होते. आम्ही मात्र इथे संपादकांनी खास सोपवलेल्या कामगिरीवर होतो. या सगळ्या गदारोळामागचे राज काय आहे, शनिदेवाच्या चौथऱ्यावर महिलांना प्रवेश दिल्या-न दिल्याने राज्याच्या, देशाच्या राजकारणावर काय परिणाम होणार आहे, शनिमहाराजांची कोणावर कृपा होणार आहे आणि कोणावर ते कोपणार आहेत, कोणाची साडेसाती सुरू होणार आहे, याचा अंदाज घेण्यासाठी आम्ही येथे गुप्त वेषात पोहोचलो होतो.
कपडे झटकून आम्ही कामाला लागलो. अशा मोहिमांमध्ये गरमागरम मिसळ, वडापाव, उसळपाव, शँपलपाव देणाऱ्या हाटेलांमधले पोऱ्ये, मालक आणि गिऱ्हाइकं यांच्या माहितीचा फार उपयोग होतो, असा आमचा अनुभव असल्याने आम्ही तडक अशा एका उपाहारगृहाचा रस्ता धरला. आता सकाळच्या वेळी आम्हाला कडाडून भूक लागला होता आणि चुर्रर्रर्र आवाज करत तापल्या तेलात पडलेल्या कांदाभज्यांच्या घाण्याने आमच्या घ्राणेंद्रियात अदृश्य लगाम ओवून आम्हाला तिकडे खेचले होते, हेही खरेच. पण, आमच्या दृष्टीने काम अधिक महत्त्वाचे.
म्हणूनच तीन प्लेट मिसळी, दोन प्लेट भज्या, दोन पाव चापल्यानंतर वडा-शँपलच्या जळजळीत रसायनात पावाची स्लैस बुडवत आम्ही सवाल केला, थ्या शोणैवाशं क्वा प्रोकर्न आ.
आमची गरगरीत चेहरेपट्टी, भज्यासारखं नाक, रात्रभराच्या प्रवासाने झालेला अवतार आणि ही भाषा ऐकल्यानंतर मालक म्हणाला, चायनीजची गाडी दोन चौक फुडं लागते. तिकडं हायेत तुमचे चिंकी लोक. त्यांना इचारा.
घोटाळा लक्षात घेऊन आम्ही घास नीट गिळला, वर पाणी प्यायलो आणि डोळ्यांना लागलेल्या धारा पुसत विचारलं, अहो, मी मराठीच आहे. ते शनिदेवाच्या चौथऱ्याचं काय प्रकरण चाललंय, ते विचारत होतो.
त्यावर गल्ल्यावरच्या मालकाने सावध होऊन विचारलं, तुम्ही काय प्रेसवाले का काय?
आम्ही म्हणालो, छया ब्वॉ, आम्ही शनिदेवाचे भक्त आहोत.
आसं आसं, मालक बोलला खरा, पण, त्याचा विश्वास बसला नव्हता. तो म्हणाला, अहो, हितं चार दिवस उपास करून आल्यासारखे बका बका येवड्या मिसळी चापणारे फकस्त पेपरवालेच असतात, म्हून इचारलं. आणखी एक शँपलपाव मागवण्याचा विचार मनातच रद्द करून आम्ही त्याला पुन्हा चौथऱ्यावर आणलं. तेव्हा तो म्हणाला, ह्यो चावनटपना का चाल्लाय काय समजत नाय. अवो, इक्ती वर्षं शनिदेवाच्या चौथऱ्यावर बायामान्सांना येन्ट्री न्हवती, तर कुनाचं काय अल्डं नव्हतं. आताच येकदम उठाव सुरू झालाय, तर त्यामागं शंबर टक्के डाव असनार.
कुणाचा?
त्या इशिसवाल्यांचा.
अहो काय बोलताय काय, डायरेक्ट इसिस? त्यांना काय करायचंय आपल्या धर्माचं. त्यांचं त्यांना झालंय थोडं.
आसं कसं? आपला धर्म खराब हय, असं शिद्द केल्याशिवाय त्यांच्या धर्माची पापुलारिटी कशी वाढंन? हाये का नाय पॉइंट.
पण, मला सांगा, आपल्या धर्माची पापुलॅरिटी कायम ठेवायची असेल, तर बायांना द्यावी की एन्ट्री. इशिसवाल्यांचा डावच उलटून जाईल.
आमची चर्चा पलीकडच्या टेबलावरनं ऐकणाऱ्या आणखी एका गिऱ्हाईकाने व्हॉट्सअॅपमधून डोकं बाहेर काढलं आणि ते म्हणाले, इसिस वगैरे काही नाही हो, हे सगळं लबाड फुरोगाम्यांचं कारस्थान आहे. मला सांगा मुळात त्यांना काय करायच्यात या धर्माच्या भानगडी? तुमचा विश्वास नाहीच्चै ना देवाधर्मावर. मग तुम्हाला कशाला हवाय चौथऱ्यावर प्रवेश?
अहो, पण काका, नास्तिक पुरुष आणि बाया कशाला पडतील या लाखो मैल दूरवरच्या जळत्या वायुगोळ्याच्या भानगडीत? इथे नास्तिक पुरुषांनाही चौथऱ्यावर प्रवेश आहे आणि आस्तिक बायकांना नाही, असा प्रॉब्लेम आहे. काकांनी उत्तर न सुचल्याने आउचओई असे काहीतरी उद्गार काढले आणि आता काहीतरी बोलतील, आता काहीतरी बोलतील, असं वाटत असताना एकदम व्हॉट्सअॅपात डोकं खुपसलं.
तेवढ्यात पलीकडच्या टेबलावरच्या दोन ताया सरसावल्या. आम्ही मुळीच माजू देणार नाही असला अनाचार देवाच्या दारात. देवावर श्रद्धा ठेवायची, तर देवाचे नियम पाळायलाच लागतात. शनिमहाराज हे पॉवरफुल देव आहेत याच्यावर श्रद्धा आहे ना त्यांची. मग त्या शनिमहाराजांनी घालून दिलेला नियम का नाही पाळायचा?
अहो, पण शनिदेवाचा असा काही नियम नाहीये. सगळ्या शनिमंदिरांमध्ये नाहीये अशी प्रवेशबंदी. आम्हीही फेसबुकज्ञान पाजळलं.
अहो, पण, स्थानमाहात्म्य नावाची काही गोष्ट असते की नाही? गणपती सगळ्या मंदिरांमध्ये सारखाच असतो की नाही? पण, एकीकडचा राजा नवसाला पावतो, दुसरीकडचा प्रसिद्धीविनायक सेलिब्रिटींना फळ देतो, असा कृपेमध्ये फरक असतोच की नाही? अहो, आमच्या धर्मात ढवळाढवळ करायला निघालेल्या त्या बायांनी आणि त्यांची पाठराखण करणाऱ्या बाप्यांनी आधी मशिदीत जाऊन दाखवावं, मग मंदिरप्रवेशाला यावं, तिथे कशी दीड हात फाटते, ते पाहा. एक उग्र रूपाचे टिळेधारी हातातल्या काठीच्या अर्थपूर्ण हालचाली करत म्हणाले.
हिंदू महिला मशिदीत कशाला जातील? त्यांना आपल्या देवाच्या चौथऱ्यावर प्रवेश नाही, तर मशिदीत कोण घेईल? त्यांना काय मुसलमान धर्म स्वीकारायला सांगताय का काय? त्यांचा धर्मावर विश्वास आहे, देवावर विश्वास आहे, शनिदेवाच्या देवत्वावर पण विश्वास आहे. पण, शनिदेवाच्या दरबारातला हा भेदभाव काही देवाने केलेला नाही, त्याच्या नावाने पोळी भाजून घेणाऱ्या लबाड माणसांनी केला आहे, अशी त्यांची भावना आहे. तो भेदभाव दूर करा, ही त्यांची मागणी आहे.
अगं बाबौ, अवो काय बोलताय काय पावणे. भक्त म्हणायचे तुम्ही का शेकुलर फुरोगामी? द्येवाच्या दारात बायांना प्रवेश न्हाई कारन द्येवाची किरनं लय पावरफुल असतात, ती बायामान्सांना सहन व्हायची न्हाईत. भुसनळ्यासारख्या पार पेटून जातील राव बाया जागच्या जागी चौथऱ्यावर. लय पावरफुल हायेत शनिम्हाराज. त्यांच्या ज्ञानाचे किरण हे व्हॉट्सअॅपवरच्या भंगड फॉरवर्ड पोष्टींमधून उमटले होते आणि त्यांचीच दिव्य प्रभा त्यांच्या मुखावर फाकली होती, हे स्पष्टच होतं.
आसंय होय. मग तर या द्वाड बायांची खोड मोडण्याची पण ही नामीच संधी आहे की. ज्यांना एवढी हौस आलेली आहे आपलं भस्म करून घेण्याची. त्यांना सरळ चढू द्यावं चौथऱ्यावर. लाइव्ह कॅमेऱ्यासमोर भस्म झालं की आपल्या देवाची, आपल्या धर्माची, आपल्या परंपरांची, आपल्या किरणांची पावर सगळ्या जगाला एकदमच कळून जाईल. बरोबर का नाय?
यावर मंडळी जरा बुचकळ्यात पडली.
पण, समजा, या बायांनी दर्शन घेतलं आणि त्यांच्यावर कसलाही वाईट परिणाम झाला नाही, तर?
असं कसं होईल, देवाची ताकद दिसणारच, आज नाही तर उद्या फळं भोगायला लागणार, त्यांना कुठली भोगायला लागतायत, आपल्याला स्थानिक ग्रामस्थांना भोगायला लागतील, अशा आरोळ्या उठायला लागल्या.
आम्ही पाताळविजयम सिनेमातल्या रावणासारखे खदखदा हसू लागल्यामुळे सगळा गलका शांत झाला.
मालकाने रागीट मुद्रेने विचारलं, आमी काय येडे हाओत काय पावणे, हासताय कशापायी?
अहो, वेडे नाही तर काय? इतकी वर्षं इथे कुलूपच नसतं, सगळं सेफ राहतं, या श्रद्धेने सामान ठेवणाऱ्यांच्या वस्तू तेवढीच वर्षं व्यवस्थित चोरीला जातायत, त्या चोरणाऱ्यांवर आजवर कुठे कसला कोप झालाय, सांगा सांगा...
...शनिमहाराजांचं माहिती नाही, पण, भक्तांचा कोप काय असतो, हे आम्हाला चांगलंच कळून चुकलंय. असो.
आता शरीराचे यच्च्यावत सगळे अवयव रगडण्याशिवाय गत्यंतर नाही...
कशानं?
तेलानं, तेलानं, तेलानं...
No comments:
Post a Comment